Luisterende ogen en knuffelige mtoto's

Hello rafiki's!

Mijn eerste stage zit er al weer op! Donderdag was mijn laatste dag in het Amana ziekenhuis. En stiekem doet het wel een beetje pijn om weg te gaan. Ik heb er zulke mooie dingen meegemaakt. Het was een plek waar leven en dood hand in hand gaan. Waar de scheiding tussen geluk en verdriet nauwelijks zichtbaar is. Het is moeilijk om ergens te werken waar je de taal niet spreekt. Maar de blikken in de ogen van de vrouwen spreken boekdelen. Je ziet de angst en het verdriet, maar ook de opluchting en het geluk in de ogen van de kersverse moeders. En met die informatie zal ik het moeten doen. Maar toch begrijp ik ze meteen, en voel je aan wanneer je je hand moet toereiken, ze vast moet houden en moet steunen. Mensen zijn helemaal niet zo verschillend als iedereen altijd doet denken. We lijken op elkaar, of we dat nu willen of niet. We verlangen allemaal naar steun, en wat liefde op de momenten wanneer je er alleen voor staat. En aangezien vrouwen hier zonder familie of man moeten bevallen, ben ik blij dat ik, ondanks dat ik zo weinig verstand heb van verloskunde, op deze manier iets kan betekenen voor die sterke vrouwen hier. Daarnaast is het geweldig om die lieve mtoto's (baby's) geboren te zien worden en te knuffelen. Ik heb zelfs een bevalling zelf mogen doen! Gelukkig ging alles zonder problemen, en kon ik het kerngezonde jongetje op de buik van de mama leggen, een heel bijzonderi moment om mee te maken. Naast dat ik enorm geniet van m'n stage, kijk ik ook altijd weer uit naar het weekend. Vorig weekend ben ik met wat huisgenootjes naar Bongoyo Island geweest, een onbewoond eiland met prachtige stranden en een enorm blauwe zee. 'S avonds waanden wij ons in Afrikaanse sferen in een Ethiopisch restaurant. Het was nogal vreemd om met je handen te eten, maar we zijn in ieder geval een ervaring rijker. Op zondag trokken we de Afrikaanse sfeer nog even door, door naar een typisch Afrikaans marktje te gaan. Dit weekend zullen we het wat rustiger aandoen, en wat relaxen bij het zwembad. Ik kan wel zeggen dat ik eindelijk een fijn kleurtje heb gekregen, maar naast dat dat zongebruinde mijn huid siert, zijn er ook nog zo'n 30 muggenbulten te vinden (het waren er 40, vooruitgang dus!!! (Sarcasme, voor als het niet was opgevallen ;)). Gelukkig is het leven hier wel enorm fijn, en geniet ik enorm. Die muggenbulten neem ik dan maar op de koop toe. Maandag begin ik in het grote ziekenhuis op Internal medicine, daar waar dermatologie en infectieziekten samenkomen. Ik ben benieuwd, en zeer nieuwsgierig naar wat deze afdeling me brengen zal!